Prema izveštaju Fondacije Hans Bekler, koja je bliska sindikatima, zaposleni u Nemačkoj pokriveni kolektivnim ugovorima tokom 2023. godine štrajkovali su značajno manje nego njihovi evropski kolege.
Na 1.000 zaposlenih izgubljeno je u proseku 21 radni dan, što Nemačku svrstava u sredinu evropske tabele zajedno sa Holandijom.
U Belgiji i Francuskoj broj dana izgubljenih zbog štrajkova bio je čak pet puta veći.
Kada se brojke svedu na pojedinačnog radnika, prosečan nemački zaposleni godišnje u štrajku provede svega deset minuta.
U zemljama poput Španije, Kipra i Finske štrajkovi su bili znatno učestaliji.
S druge strane, u Švedskoj, Austriji i Mađarskoj zabeležen je veoma nizak nivo industrijskih akcija, svega jedan do četiri štrajkačka dana na 1.000 radnika.
Glavni razlog štrajkova širom Evrope bio je zahtev za povećanjem plata nakon inflatornog udara koji je počeo 2021. godine.
U proseku su sindikati u evrozoni uspeli da izbore rast zarada od 4,5 odsto, što nakon odbitka inflacije iznosi realni rast od 2,1 odsto.
U Nemačkoj su zarade porasle iznad proseka. To je bilo nominalno 5,4 odsto, a realno 2,8 odsto, dok je još izraženiji rast plata zabeležen u Austriji, Portugalu i Slovačkoj.
Međutim, studija napominje da su realne zarade širom Evrope, osim u Portugalu, i dalje ispod nivoa iz 2020. godine.
U Nemačkoj su, prema kolektivnim ugovorima, prosečne plate i dalje oko pet procenata niže u realnim iznosima nego pre pandemije.
Autori studije, Tilo Jansen i Malte Libker, navode da javne rasprave o ograničavanju prava na štrajk u Nemačkoj nisu utemeljene na stvarnim podacima: „Štrajkova nema previše, a ni pravo na štrajk nije posebno široko postavljeno."
(M.A./EUpravo zato/biznis.rs)
