Ksenija Atanasijević (1894–1981) odrasta uz plemenitu i obrazovanu maćehu koja je odgajila sve šestoro dece lekara.
Osnovnu, srednju i muzičku školu završava u Beogradu, kao i studije filozofije. Nakon usavršavanja u Ženevi i Parizu, u Beogradu 1922. doktorira na tezi Brunovo učenje o najmanjem, postavši jedan od vodećih stručnjaka za Đordana Bruna u Evropi.
Prva žena doktor nauka na Beogradskom univerzitetu. Ova titula i njen intelektualni rad obeleženi su otporom sredine i mizoginijom jednog dela muške intelektualne elite Beograda. Nakon izbora u zvanje vanredne profesorke marta 1928. na Katedri za istoriju filozofije, počinje sveopšta hajka na legitimitet njenog naučnog rada.
Izmorena dugotrajnom borbom napušta rad na fakultetu i postaje nakratko nastavni inspektor. Za vreme nemačke okupacije radi u Univerzitetskoj i Narodnoj biblioteci. Nemci je hapse jer odbija da potpiše Apel srpskom narodu protiv komunista. Komunisti je hapse 1946. godine, zabranjuju joj javni rad a dela stavljaju na listu zabranjenih knjiga.
Jedna je od prvih žena koja drži predavanja na Kolarcu. Aktivna u jugoslovenskom i međunarodnom ženskom pokretu. Članica Male ženske antante i Internacionalne organizacije žena za mir.
Jedna je od osnivačica Udruženja književnika i članica beogradskog Pen kluba.
Prevodila je Aristotela, Platona, Spinozu.
Iza sebe je ostavila preko 400 autorskih radova.
Feminizam, nužnim načinom, podrazumeva, kao nepobitnu, ideju da svako ljudsko biće jeste neprikosnoveno i da ima pravo da na puni i neometani način razvija sebe.
Više od svega na svetu želi da zlo u svetu i čoveku postane manje.
(završna rečenica njene biografije, pisane u trećem licu).
(EUpravo zato)
