Vrste ptica koje su potpuno strane za to područje naselile su velike delove severne Italije čime dovode u opasnost lokalni živi svet.
Afrički sveti ibis je invazivna vrsta za koju se veruje da je pobegla ili puštena iz zatočeništva, a određenim populacijama iz zoo vrta je dozvoljavano da slobodno lete.
Prirodno stanište ove vrste su močvarna područja i blatne obale, gde se gnezde na drveću koje se nalazi u vodi ili u njenoj blizini.
Kako klimatska kriza počinje dramatično da menja vremenske obrasce, izazivajući suše i poplave, ove ptice prate vlažnost kako bi našle nova staništa.
"Fenomen se proširio na celu Emiliju-Romanju. Sveti ibis je počeo masovno da se gnezdi u Bolonji, Modeni, a posebno u Ferari", izjavio je Andrea Ravanjani iz Asocijacije ornitologa Emilije-Romanje (AsOER) italijansku Republiku.
On je dodao da veruje da u severnom delu Italije već može biti desetine hiljada ovih ptica.
"Sveti ibis je strana vrsta koja ne bi trebalo da postoji u Italiji, pobegao je ili je pušten sa farmi na severu Italije. Njegova istorija je slična istoriji nutrija", rekao je Ravanjani misleći na životinje koji se od milošte nazivaju "mali dabrovi", poreklom su iz Južne Amerike i sada se šire širom zemlje jer tamo nemaju prirodne predatore.
"Kao i nutrije, sveti ibis je izuzetno prilagodljiv i masovno se razmnožava", upozorio je Ravanjani.
Zašto sveti ibis predstavlja problem?
U Evropi je afrički sveti ibis skoro deceniju na listi Evropske komisije invazivnih stranih vrsta. Ptice su takođe navedene u DAISIE-ju, inventaru stranih invazivnih vrsta u Evropi koji su sastavili Istraživački institut za prirodu i šume i Centar za ekologiju i hidrologiju.
Uredba EU o sprečavanju, upravljanju i širenju stranih vrsta navodi: "Invazivne strane vrste predstavljaju jednu od glavnih pretnji biodiverzitetu i povezanim ekosistemskim uslugama... Rizici koje takve vrste predstavljaju mogu se povećati usled pojačane globalne trgovine, transporta, turizma i klimatskih promena".
Sveti ibis lovi vodozemce, kao i jaja i mladunce drugih vrsta, posebno čigri i čaplji, čime ugrožava lokalni biodiverzitet i opstanak mladih autohtonih vrsta.
Pored toga, ibisi se hrane larvama insekata na deponijama smeća i jamama za đubrivo, čime povećavaju rizik od širenja bolesti koje se mogu preneti na pašnjake i farme živine.
Kako je sveti ibis dospeo u Evropu?
Potiče iz Afrike, Iraka i Jemena, a par svetih ibisa je 1700-ih godina donet u Francusku iz Egipta. Sto godina kasnije, ova ptica je primećena u divljini u Austriji i Italiji.
U Francuskoj su populacije iz zooloških vrtova u Bretanji 1980-ih i 1990-ih, koje su puštane da slobodno lete, uspostavile divlje kolonije duž obale Atlantika. Poslednjih godina programi istrebljenja smanjili su njihov broj, ali se populacija ne može potpuno iskoreniti.
Španija je uspela da istrebi celu svoju populaciju svetih ibisa i ima politiku da puca na ptice koje ulaze iz Francuske.
Veruje se da populacija koja je naselila Italiju potiče ili od migracija slobodno letećih populacija iz Francuske, ili iz italijanskog zoološkog vrta Le Kornel u Lombardiji, koji je nekada takođe puštao ptice da slobodno lete.
Studija objavljena u časopisu "Scientific Reports" sugeriše da je vrsta počela da se razmnožava od jednog para identifikovanog na severozapadu Italije 1989. godine. Dvadeset godina kasnije, dokumentovano je više od 10.000 ptica u regionu.
(EUpravo zato/Euronews)
